Voorwoord Soundz 1 - 2017

Natuurlijk begrijp ik heel goed dat het overlijden van de dynamo van Status Quo een voetnoot is in de popgeschiedenis. Althans, voor de mondiale, mainstream media. Zeker als je moet ‘concurreren’ met de dood van George Michael. Allebei treurig maar allebei om dezelfde reden. Beiden heren namen het er nogal van tijdens hun leven. Gelukkig is Parfitt het sarcasme van diezelfde media bespaard. Op de dag dat ik dit voorwoord schreef, zag ik even in een flits RTL Boulevard voorbijkomen. Daar werd een foto getoond van George Michael in zijn laatste maanden. Hij zag er niet goed uit. Zijn opgeblazen gezicht was op de vage prent nog wel te herkennen. Maar het was vooral de benedenmaatse opmerking van presentator Ruben Nicolai waardoor het misselijkmakend werd. Lachend merkte hij op: ‘Het lijkt Frans Duijts wel!’ Op dat moment scoor je als gezicht van een programma een dikke onvoldoende. Bah, walgelijk! Beledigend voor George Michael, beledigend voor Frans Duijts en beledigend voor alle Michael-fans. Over de rug van een overleden held grappig proberen te zijn. Zo triest…
Dit soort opmerkingen zijn Parfitt bespaard gebleven. Naar buiten toe was de blonde rockgod altijd de wat meer afstandelijke van de twee boegbeelden van Status Quo. Met zijn bandwederhelft Francis Rossi was het altijd gezellig. Die lulde altijd maar door en ooit belandde ik eens met Rossi in een taxi naar Hilversum toen hij er op stond om een interview dat startte in een Amsterdamse hotelkamer voort te zetten. Parfitt was moelijker benaderbaar. Ik spraak hem één keer en dat was in de befaamde Shepherd’s Bush Empire toen de band daar weer maar eens een jubileum vierde. Bij die gelegenheid sprak het gevoelsmens Parfitt. Na wat obligate antwoorden wees ik naar een minuscuul armbandje rondom zijn ranke pols. Dezelfde pols was ook de metronoom van Status Quo. Veel betere en vooral strakkere ritmegitaristen als Parfitt waren er niet. Zijn Fender Telecaster bepaalde het ritme en de pulse van de band. Juist om die pols zat het kettinkje. Eigenlijk te strak. Even zocht Parfitt naar de juiste woorden. ,,Het armbandje was van mijn dochtertje Heidi. Zij is in 1980 verdronken in het zwembad bij ons huis. Ik denk nog elke dag aan haar.” Bij het uitspreken van die woorden zag ik de gitarist 20 jaar ouder worden. Opeens tekende zijn intensieve levensstijl en lijden het gelaat. In mijn ogen had de dood van Rick Parfitt minstens zoveel aandacht moeten hebben als die van George Michael. Gelukkig kent Ruben Nicolai hem waarschijnlijk niet eens…

Jean-Paul Heck
Hoofdredacteur Soundz